Naquel curral sempre se deitavan coas galiñas. Muito antes de asomar aquela primeira estrela pola Galaxia, todas as galiñas brancas pintarraxáranse de azul, non para protexer da tralla do cacique á galiña azul, como puidera parecer, senón máis ben para lles poder vender esas cinco prumas vermellas que portava, ás editoras do curral. Havía muito que se fixera a descuberta de que as devanceiras das pitas brancas non cantavan nen cocoricó nen cacaracá senón un outro belido canto mui semellante ao quiriquí do galo de Barcelos. Nobre canto que fora das mellores Cortes empoleiradas das vellas terras. Mais aquelas pitas, ignorantes do que pasava fóra do galiñeiro, pasavan os días e anos esgaravellando na busca de vermes e graos de millo. A criar a galiñaza, ese esterco tan rico en nitróxeno, potasio e potasa que alimentava eses kiwis

chantados nos petroglifos milenarios. O galo negro matinava á sombra da Galaxia cobizando pintar de azul a todas as pitas chocas. E anque desde as fartas orelas do Mondego e de Alénmar chegava o ecoar dos quiquirís tan claros como o abrente, aquelas galiñas desprumadas non vían os aramios que lles coutavan a vida ao ar livre. Afixéranse a eses xeranios florais dos que picavan esas follas gorentosas e primaverais. Ao canto do galo negro, todas as aves de curral eran a poñer uns ovos líricos de xemas requintadas cos que alimentavan a paraplexia das seguintes xeracións de parceiros. Xa non cantavan os galos para o día. Cantavan unhas galiñas con crista e espolóns que se alcumavan de galos entre elas.